พึม ๆ คือ

• ว. เสียงอย่างเสียงคนพูดหรือบ่นค่อย ๆ, พึมพำ ก็ว่า.

• พึม     ว. เสียงบ่นเบา ๆ เช่น นักเรียนบ่นกันพึมเลย.
• พูดอ้อม ๆ แอ้ม ๆ    ไม่พูดตรงไปตรงมา
• พื้น ๆ    ว. เรียบ ๆ เช่น งามอย่างพื้น ๆ คือ งามอย่างเรียบ ๆ ไม่ฉูดฉาด ดีอย่างพื้น ๆ คือ ดีอย่างเรียบ ๆ ไม่โลดโผน, ธรรมดา ๆ เช่น กับข้าวพื้น ๆ.
• พูดสั้น ๆ    สั้น ใช้คำน้อย
• พูดโง่ๆ    พูดไร้สาระ พูดจาเหลวไหล พูดสิ่งไร้สาระ
• พูเล็ก ๆ    กลีบเล็ก ๆ ลอนเล็ก ๆ
• พูดเล่น ๆ    ต่อรอง ทำเล่น ๆ พูดกลับกลอก พูดปัดภาระ พูดสองนัย พูดหลบหลีก พูดอ้อมค้อม โกหก
• คลุม ๆ    ว. พูดไม่บ่งชัดให้จะแจ้ง เช่น พูดคลุม ๆ.
• ดุ่ม ๆ    ว. อาการก้มหน้าก้มตาเดินไปเรื่อย ๆ โดยไม่ดูอะไรหรือแวะเวียน.
• ตะคุ่ม ๆ    ว. ที่เห็นเป็นเงาดำ ๆ เพราะอยู่ในที่หรือในระยะที่เห็นไม่ถนัด.
• ตูม ๆ    ว. เสียงดังเช่นนั้น เช่น โดดน้ำดังตูม เสียงปืนใหญ่ดังตูม ๆ.
• ทึม ๆ    ว. ครึ้ม, มัวซัว, เช่น ท้องฟ้าทึม สีทึม ๆ.
• มับ ๆ    ว. อาการของปากที่หุบเข้าแล้วอ้าออกอย่างเร็ว, หมับ ๆ ก็ว่า.
• มัว ๆ    ว. ไม่แจ่ม เช่น พระจันทร์มัว, ไม่กระจ่าง เช่น ข้อความมัว, ฝ้า เช่น กระจกมัว, ฟาง เช่น นัยน์ตามัว, ขมุกขมัว เช่น มืดมัว, ไม่มืดไม่สว่าง เช่น แสงมัว ๆ, หม่น เช่น สีมัว ๆ, ขุ่น, ไม่ผ่อง, เช่น ใจมัว; อา
• มุบ ๆ    ว. อาการของปากที่เผยอขึ้นลงอย่างเร็ว, อาการที่คนไม่มีฟันเคี้ยวอาหาร เช่น คนแก่เคี้ยวข้าวทำปากมุบ ๆ.